Η ψυχή μας...

*



*
Κάπως έτσι είναι η ψυχή μας, μια θάλασσα... Άλλοτε ήρεμη, άλλοτε φουρτουνιασμένη, άλλοτε ζαρωμένη, άλλοτε σκούρα και άλλοτε ανοιχτή και ξεκάθαρη... Κάπως έτσι είναι η ψυχή μας, ένας ουρανός... Άλλοτε συννεφιασμένος, άλλοτε ηλιόλαμπρος, άλλοτε μουντός και παγερός, άλλοτε ζεστός και αλαφροίσκιωτος... Και μεις σαν βράχια, αντέχουμε ακόμα στα χτυπήματα, στεκόμαστε άλλοτε μόνοι και άλλοτε πολλοί μαζί και θωρούμε το ατελείωτο πέλαγος, ζούμε στους ρυθμούς του, ταξιδεύουμε στο χάος του...
*
Συννεφιασμένε μου ουρανέ
όντε βροντάς και βρέχεις...
Την ίδια παραπόνεση
με την καρδιά μου έχεις...
Συννεφιασμένε μου ουρανέ
και συ καημό θα έχεις...
Κι είναι οι βροντές σου στεναγμοί
το δάκρυ σου όντε βρέχεις...
*

- Μιχαλόμπας (Γιώργος Σταυρακάκης)