Φράγμα Θέρμης 2010 ...

Ξύπνα κι ο έρωτας περνά
από τη γειτονιά σου, ζουμπούλι μου.
Χρυσή κορδέλα σου κρατεί
να δέσεις τα μαλλιά σου, ζουμπούλι μου.

Στο βορεινό παράθυρο
στο γιασεμί 'πο κάτω,
μου 'πεσε το μαντήλι μου
χαιρετισμούς γεμάτο.

Πού είσαι διαμάντι και ρουμπί
κι ανθέ του μαλαμάτου,
που έχω δυο λόγια να σου πω
του παραπονεμάτου.

Ήθελα να 'μαι δάκρυ σου
όταν θα κλαις να βγαίνω
στο όμορφό σου πρόσωπο
περίπατο να πιένω.

Τα δάκρυα είναι δυο λογιώ,
ένα των πονεμένων
και τ' άλλο στη συνάντηση
των πολυαγαπημένων.

Φεύγεις και σφίγγω τη καρδιά,
το δάκρυ μη προβάλλει
για να το βγάλω στη χαρά
όταν γυρίσεις πάλι.

Εικόνες καλοκαιριού...

Δεν είναι μόνο τα χρώματα, τα αρώματα, οι εικόνες, ο ήλιος, η θάλασσα... αλλά κυρίως είναι η δυναμική του χώρου που σε συναρπάζει... η μουσική που βουίζει στα αυτιά σου... αυτή η μουσική που δεν μπορεί να ακουστεί μέσα στα τεχνητά πράγματα, τα φτιαγμένα από ανθρώπους τεχνοκράτες. Είναι το σφύριγμα του ανέμου, το τρίξιμο της άμμου και μετά η επίγευση των γεύσεων, των μυστικών και των τραγουδιών... Δεν μπορείς να τα νιώσεις αυτά μέσα στα πάρκα, σε πράγματα στατικά... πρέπει να νιώσεις το νου να σπαρταράει, να χορεύει, να πετά πάνω από το σήμερα, το τώρα, το παρόν. Ζάλη, ζάλη κι άλλη ζάλη, νους σε εγρήγορση, ψυχή σε ανάταση, μάτια που λαμπυρίζουν, πρόσωπα γελαστά και καρδιές θλιμμένες, γρατζουνισμένες.

Για την Ελλάδα...

Αμπέλια και χρυσές ελιές
μοιάζεις Ελλάδα μου όπως θες
φωτιά κι αέρας, στο φως της μέρας.

Τη μια ευρωπαία στο κλαρί,
την άλλη αρχαία προτομή
Γιατί, γιατί;

Γύρνα και δείξε μου τον δρόμο σου ξανά
μάτια μου, κομμάτια μου
σαν γράμμα ατέλειωτο που έσβησε ο καιρός
μ' ονόματα και χρώματα.

Γυμνά τα δέντρα, τα κλαδιά
κι έχουν πετάξει μακριά
πουλιά κι αστέρια, σε ξένα χέρια.

Ετσι ήταν πάντα μου γελάς
παιδιά είμαστε της λησμονιάς
σ' ακούω χαμένος, σαν ζαλισμένος.

Στον ουρανό σου θέλω απόψε ν' ανεβώ
να σε βρω
αγκάλιασέ με στο σκοτάδι σου να μπω
μάγισσα, σ' αγάπησα.

- Σωκράτης Μάλαμας

Σκέψεις...

**

Πως ερημώνουνε τα χωριά και ως παραμελούνται

και ως αδειάζουνε γειτονιές και μπλιο δεν κατοικούνται

κι ανέ περάσεις 'ταχινί άνθρωπο δεν παντήχνεις

κι αν είναι αργά δεν φαίνεται φέξε σε παραθύρι

αν είναι αποδιαφώτιστα μπλιο πετεινός δεν κράζει

κι αν είναι Σαββατόβραδο καμπάνα δεν σημαίνει.

Κι ανέ περάσεις στο Σχολειό η πόρτα του κλειστή 'ναι

δασκάλοι δεν περιπατούν κι ούτε παιδάκια παίζουν

κι α' πας σε βρύση δεν θωρείς γυναίκες στο νομπέτι

η μια να πηένει για νερό κι γ' άλλη για μπουγάδα

κι άλλη ν' απλώνει τα σγουρά στα χαμωτά κλαδάκια

κι αν ειν' του κιάνει δεν θωρείς στη πόρτα καβετζίνα

παρά ψηλά στ' ανώφυλλιο την πινακίδα μόνο.

*

Ετσά είναι δα κι ο άθρωπος σα φτάξει και γεράσει

φεύγει η ζωή σιγά σιγά κι οπίσω τον αφήνει

τα μερακλίκια χάνουνται κι οι χάρες του ξεχνιούνται

τη σκόλη δε στολίζεται μπλιο σε χορό δεν πιάνει

'πο γάμο γη ξεφάντωση δεν τον αναζητούνε

τα λόγια του είναι περιττά κι ότι κι αν πει κουράζει

κι αμοναχός του πορπατεί κι αμοναχός του πάει

κι αμοναχός του κάθεται βαριά και συλλογάται

πόσο γοργά περνάει ο καιρός πως βασιλεύγει η νιότη

και πόσο ψεύτρα η ζωή και πόσο μάταιη είναι

μα πάλι ασε γιαγέρνουνε τα χρόνια λίγο πίσω...

- Γιάννης Βάρδας

BirdWatching...

**

Πορφυροτσικνιάδες, κρυπτοτσικνιάδες, σταχτοτσικνιάδες, αργυροτσικνιάδες, λευκοτσικνιάδες, κορμοράνοι, λεπτομύτες, κεφαλούδια, κύκνοι, ερωδιοί, πελεκάνοι, νανόχηνες, σταχτόχηνες.... εκεί που η Ελλάδα είναι όμορφη ακόμα και οι καρδιές ζεστές...

Dogs

*You gotta be crazy, you gotta have a real need.
You gotta sleep on your toes, and when you're on the street,
You gotta be able to pick out the easy meat with your eyes closed.
And then moving in silently, down wind and out of sight,
You gotta strike when the moment is right without thinking.

And after a while, you can work on points for style.
Like the club tie, and the firm handshake,
A certain look in the eye and an easy smile.
You have to be trusted by the people that you lie to,
So that when they turn their backs on you,
You'll get the chance to put the knife in.

You gotta keep one eye looking over your shoulder.
You know it's going to get harder, and harder, and harder as you get older.
And in the end you'll pack up and fly down south,
Hide your head in the sand,
Just another sad old man,
All alone and dying of cancer.

And when you loose control, you'll reap the harvest you have sown.
And as the fear grows, the bad blood slows and turns to stone.
And it's too late to lose the weight you used to need to throw around.
So have a good drown, as you go down, all alone,
Dragged down by the stone.

I gotta admit that I'm a little bit confused.
Sometimes it seems to me as if I'm just being used.
Gotta stay awake, gotta try and shake off this creeping malaise.
If I don't stand my own ground, how can I find my way out of this maze?

Deaf, dumb, and blind, you just keep on pretending
That everyone's expendable and no-one has a real friend.
And it seems to you the thing to do would be to isolate the winner
And everything 's done under the sun,
And you believe at heart, everyone's a killer.

Who was born in a house full of pain.
Who was trained not to spit in the fan.
Who was told what to do by the man.
Who was broken by trained personnel.
Who was fitted with collar and chain.
Who was given a pat on the back.
Who was breaking away from the pack.
Who was only a stranger at home.
Who was ground down in the end.
Who was found dead on the phone.
Who was dragged down by the stone.

Pigs on the Wing...

*

If you didn't care what happened to me,
And I didn't care for you,

We would zig zag our way through the boredom and pain
Occasionally glancing up through the rain.

Wondering which of the buggars to blame
And watching for pigs on the wing.

You know that I care what happens to you,
And I know that you care for me.

So I don't feel alone,
Or the weight of the stone,
Now that I've found somewhere safe
To bury my bone.

And any fool knows a dog needs a home,
A shelter from pigs on the wing.

Αεικίνητα...

**

Ο νούς είναι μια πόλη. Ξεκινάει η σκέψη από τον ένα δρόμο, στρίβει σε άλλον, προχωράει, ξαναγυρνάει, χάνεται, εγκλωβίζεται, άλλοτε πάλι αγανακτεί, δεν την χωράει ο τόπος, ουρλιάζει, γονατίζει και άλλοτε πάλι, τρέχει τόσο γρήγορα που σταματάει ο χρόνος. Οι εικόνες χρειάζονται για να αφήνει τα σημάδια της, από εκεί που περνάει. Η σκέψη είναι αφορολόγητη, άυλη, άπιαστη, ελεύθερη, ζωντανή, διαδραστική. Μην την αφήνετε να αργοπεθαίνει...

Λίγη δόση φύσης..

*

Δύο εραστές που αγαπιούνται κάνουν ένα ψωμί,

μια μονάχα σταγόνα φεγγαριού στο χορτάρι,

αφήνουν σα βαδίζουν ίσκιους που σ΄έναν σμίγουν,

αφήνουν μόνον έναν ήλιο άδειο στο κρεβάτι.

Απ' όλες τις αλήθεις διαλέξανε τη μέρα: 

δε δέθηκαν με νήματα μα μ' ευωδιές μονάχα,

και δεν κάναν κομμάτια την ειρήνη ή τις λέξεις. 

- Πάμπλο Νερούντα

Λίγο πριν μπεί το καλοκαίρι, εικόνες γεμάτες φως,

νερό, φύση, κίνηση αέναη, δυνατή...

Γιατί τα πάντα ρει, τελικά...

*

Ως πότε...

**

Πόσοι ακόμα πρέπει να πεθάνουν άδικα; Αν αναλογιστούμε όλοι μας,

την προσωρινότητα των πάντων, ίσως καταλάβουμε ότι πρέπει

να αλλάξουμε τους εαυτούς μου γρήγορα και αποτελεσματικά,

αλλιώς και μεις θα παραδώσουμε στάχτες στην επόμενη γενιά.

ΣΣΣΣΣσσσσσσ.... κοιμούνται οι εξωγήινοι...

Πολλά έχουν γραφτεί για αυτόν τον πλανήτη, αλλά αν δεν τον επισκεφτείς δεν μπορείς να νιώσεις την απόκοσμη ομορφιά του, εκεί που το χέρι του ανθρώπου δεν έχει ακόμα αγγίξει ώστε να τραυματίσει, εκεί που τα χρώματα παραμένουν αναλλοίωτα.

Πυρακτωμένο φως ξεπετάγεται από πίδακες και χάνεται στο κοσμικό χάος μέσα σε μια γαλάζια γαλαξιακή απόχρωση. Μακριά από πολύβοους ανθρώπους, γεμάτους με το απόλυτο κενό, χωρίς πυκνότητα και υφή.

Κοντά όμως σε πηγές φυσικές, αυτόχθονες, καθαρές. Ας κάνουμε μια ευχή στο φως που ταξιδεύει να μας φέρει καλή μοίρα.

Μέχρι τότε ας αφήσουμε τα σωματίδια να συγκρούονται, να αλληλοτρώγονται, να ανταλλάσουν ύλη και πάλι να εξαυλώνονται κλείνοντας το μάτι στην προσωρινότητα τούτου του κόσμου.

Αν ψάχνετε να βρείτε αυτόν τον πλανήτη απλά ρωτήστε τον Τομ. Αυτός έχει πάει εκεί και ξέρει τα "καλά".

Αναμνηστικές φωτογραφίες αφιερωμένες στους τρομερά εναπομείναντες ζοφερά ρομαντικούς, που πιστεύουν ακόμη στα όνειρα, όποιο και αν είναι το κόστος. Πόσο μάλλον σήμερα που οι "πεφωτισμένες" φωνές της κουλτούρας μας έχουν όλες σωπάσει...

ζμουτς!

Γιάννη περιμένω σχόλιο...