Δεν είναι μόνο τα χρώματα, τα αρώματα, οι εικόνες, ο ήλιος, η θάλασσα... αλλά κυρίως είναι η δυναμική του χώρου που σε συναρπάζει... η μουσική που βουίζει στα αυτιά σου... αυτή η μουσική που δεν μπορεί να ακουστεί μέσα στα τεχνητά πράγματα, τα φτιαγμένα από ανθρώπους τεχνοκράτες. Είναι το σφύριγμα του ανέμου, το τρίξιμο της άμμου και μετά η επίγευση των γεύσεων, των μυστικών και των τραγουδιών... Δεν μπορείς να τα νιώσεις αυτά μέσα στα πάρκα, σε πράγματα στατικά... πρέπει να νιώσεις το νου να σπαρταράει, να χορεύει, να πετά πάνω από το σήμερα, το τώρα, το παρόν. Ζάλη, ζάλη κι άλλη ζάλη, νους σε εγρήγορση, ψυχή σε ανάταση, μάτια που λαμπυρίζουν, πρόσωπα γελαστά και καρδιές θλιμμένες, γρατζουνισμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου