Πυρωμένες Πέτρες...

**

Στον καυτό ήλιο του καλοκαιριού τα ζώα υποφέρουν και αναζητούν μια σκιά για λίγη δροσιά... Πόσο μάλλον όταν αυτά τα ζώα είναι λίγο δίπλα από το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου που οι σκιά είναι κάτι σπάνιο...

Καλντερίμι...

**

Δεν έχει ασφοδίλια, μενεξέδες, μήτε υάκινθους-
πώς να μιλήσεις με τους πεθαμένους.
Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών-
γι αυτό σωπαίνουν
ταξιδεύουν και σωπαίνουν, υπομένουν και σωπαίνουν
παρα δήμων ονείρων, παρα δήμων ονείρων.
Αν αρχίσω να τραγουδώ θα φωνάξω
κι αν φωνάξω-
Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή
σηκώνοντας ένα χεράκι μαβιού μωρού της Αραβίας
ή ακόμη τα πατήματα μιας χήνας στον αέρα.
Είναι βαρύ και δύσκολο, δέ μου φτάνουν οι ζωντανοί-
πρώτα γιατί δε μιλούν, κι ύστερα
γιατί πρέπει να ρωτήσω τους νεκρούς
για να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω.
Αλλιώς δε γίνεται, μόλις με πάρει ο ύπνος
οι σύντροφοι κόβουνε τους ασημένιους σπάγκους
και το φλασκί των ανέμων αδειάζει.
Το γεμίζω κι αδειάζει, το γεμίζω κι αδειάζει-
ξυπνώ
σαν το χρυσόψαρο κολυμπώντας
μέσα στα χάσματα της αστραπής,
κι ο αγέρας κι ο κατακλυσμός και τα ανθρώπινα σώματα,
κι οι αγάπανθοι καρφωμένοι σαν τις σαΐτες της μοίρας
στον αξεδίψαστη γης
συγκλονισμένοι από σπασμωδικά νοήματα,
θα 'λεγες είναι φορτωμένοι σ' ένα παμπάλαιο κάρο
κατρακυλώντας σε χαλασμένους δρόμους, σε παλιά καλντερίμια,
οι αγάπανθοι τα ασφοδίλια των νέγρων:
Πώς να τη μάθω ετούτη τη Θρησκεία;
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι η αγάπη
έπειτα έρχεται το αίμα
κι η δίψα για το αίμα
που τον κεντρίζει
το σπέρμα του κορμιού καθώς τ' αλάτι.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι το μακρινό ταξίδι-
εκείνο το σπίτι περιμένει
μ' ένα γαλάζιο καπνό
μ' ένα σκυλί γερασμένο
περιμένοντας για να ξεψυχήσει το γυρισμό.
Μα πρέπει να μ' αρμηνέψουν οι πεθαμένοι-
είναι οι αγάπανθοι που τους κρατούν αμίλητους,
όπως τα βάθη της Θάλασσας ή το νερό μες στο ποτήρι.
*

- Γιώργος Σεφέρης

Το Βασίλειο του Ήλιου... Μόλυβος

**

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
*
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
*
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!
*

- Οδυσσέας Ελύτης

Ουδέν Σχόλιο περί νοημοσύνης...

**

Οι Πύλες της Φωτιάς...

**

Μαρμαρωμένε βασιλιά, τι όνειρο, τι παγανιά
ο τάφος σου άδειος και σε μια γωνιά
μια χούφτα λόγια, αδιάβαστα χαρτιά.
Μαρμαρωμένε βασιλιά τι όνειρο, τι παγανιά
αντί για σε αναστήθηκε η Τουρκιά η Πόλη πάει
και η Σμύρνη στη φωτιά, διπλοχαμένη Αγιά Σοφιά
στερνή φωνή στην ερημιά την Προύσσα καίνε
και στο Αϊβαλί σταυρός αγκάθι ξύδι και χολή.
Χαμένη γη και προσφυγιά τα πόδια εδώ, αλλού η καρδιά
κομμάτια μου ψάχνω να βρω να κάνω ρίζα να ξανασταθώ
και να φωνάξω με φωνή που να ματώσουν οι ουρανοί
όλοι μας σφάζαν και μας πνίγανε μαζί,
Εγγλέζοι, Γάλλοι κι Αμερικανοί.
*
Μαρμαρωμένε βασιλιά, τι όνειρο τι παγανιά
μες του πετρέλαιου τη δροσοσπηλιά
να σ' αναστήσω ήρθα μ' όνειρα παλιά
πέτρινε πεθαμένε βασιλιά.
*
Κατακαημένο Αϊβαλί και παινεμένο Αϊδίνι
χαροκαμένο Εσκή Σεχήρ αρχοντοπούλα Σμύρνη.
Κλάψτε για το Καραχισάρ και για τα Μοσχονήσια,
δουλεύει ο Χάρος στα Βουρλά κι ο θάνατος στην Προύσσα.
Από πού παν στο Κασαμπά στην Πάρσα και στ' Αξάρι
δεν πάνε πια στην Αμισσό στο Ακχισάρ ή στο Αξάρι.

*
- Ιάκωβος Καμπανέλλης

Σκοτεινές Ηλιαχτίδες...

**

 Στα όρη βγαίνω και θωρώ, τον κόσμο τον προσωρινό...

*

- Παραδοσιακό

Σταυροδρόμι του κόσμου... (Αρετούσα)

**

Σ' έχω ψάξει στη γη των αγγέλων
εκεί που τ' όνειρο ζει
απ' το ποτέ ως το μέλλον
στην αιώνια στιγμή
*
Στο κρυφό σταυροδρόμι του κόσμου
εκεί που τ' όνειρο ζει
ένα φιλί έλα δως μου
ένα μόνο φιλί
*
Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά
*
Αχ μέσα στ' όνειρο σ' είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ' ανέβω κρυφά
*
Στης σελήνης το αρχαίο πηγάδι
εκεί που τ' όνειρο ζει
μου 'χες χαρίσει ένα χάδι
μου 'χες δώσει μια ευχή
*
Θα σε ψάχνω στο τέλος του χρόνου
και στην αρχή τ' ουρανού
μ' ένα τραγούδι του δρόμου
Θα σε ψάχνω παντού
*
Αχ ζούμε οι άνθρωποι μες στο πουθενά
μα όταν βρισκόμαστε βγάζουμε φτερά
και γεννιόμαστε ξανά
*
Αχ μέσα στ' όνειρο σ' είδα μια φορά
Αρετούσα με τα κόκκινα μαλλιά
στο μπαλκόνι σου θ' ανέβω κρυφά
*

- Αλκίνοος Ιωαννίδης

Κειμήλια...

**

Εξόριστος στον τόπο μου
αγρίμι μες στ' αγρίμια
πληρώθηκα τον κόπο μου
την τέχνη και τον πόθο μου
με λάσπη και συντρίμμια.
*

- Θόδωρος Ποάλας

"Αντίθετος" Μόλυβος...

**

Διασχίζοντας το τελευταίο δεκαπενθήμερο του καλοκαιριού, θυμήθηκα αυτή τη χειμωνιάτικη φωτογραφία με τον Μόλυβο έρημο... Ένα μόνο καφενείο ανοικτό και λίγοι μόνο κάτοικοι περιφέρονται στα έρημα δρομάκια, που αυτή τη στιγμή σφίζουν από ζωή και κόσμο...

*
Στους άγιους καφενέδες 
μεράκλωσε η ζωή
μας πήρε σαν τραγούδι 
του κόσμου η βοή.
*
Στο Μόλυβο μια μέρα
φρεσκάρισε ο καιρός
θολώσαν τα νεράκια
φουρτούνιασε ο χορός.
*
Οι μουσικές βροντούσαν
κι αστράφταν οι καρδιές.
Πλημμύρα τα ποτήρια,
μελτέμια οι μυρωδιές.
*
Ετρίζανε τα στήθια
και πάφλαζε ο ντουνιάς
τα χνώτα κι οι ανάσες,
αγέρι η καταχνιά.
*
Στους άγιους καφενέδες 
μεράκλωσε η ζωή
ο ίδρωτας μας ούζο,
νοτιάς η αναπνοή.
*
Στο Μόλυβο μια μέρα
φρεσκάρισε ο καιρός
κι ο χρόνος τα ρολόγια
της θάλασσας αφρός.
*
Διψούσε η ψυχή μας
φουσκώσαν τα πανιά
και τ' άστρα απ' το μεθύσι
λαμπάκια στα σχοινιά.
*
Ζωγραφιστό σε κάδρο
καράβι αλλοτινό
μας πήρε για ταξίδι
σε κύμα κι ουρανό.
*

- Νάσος Θεοφίλου

Καφενείο των Αναμνήσεων...

**

Αγιάσος... Λίγο Πριν τον Δεκαπενταύγουστο...

*

Με τ' ουρανού τα ντέρτια κι αν πηγαίνω μικρή να μου συμπαθείς
σαν την παλιά παρέα συνεπαίρνει και πως να την αρνηθείς
Θέλω να σου μιλήσω γιά χαμένες πατρίδες αλλοτινές
προτού γενούν κι εκείνες παραμύθια και θύμησες μακρινές
*
Πατρίδα αλαργινή
ρίχνει με το σταμνί
μακρύς χειμώνας
*
Σκέψου περβόλιν όμορφο κι ονειρεμένο τόπο
που η κάθε βιόλα μύριζε με το δικό της τρόπο
*
Φύσα Βοριά το Νότο κι ως το γλέντι μας έφταξ' ο στεναγμός
με δάκρυα γεμάτος είναι ο πρώτος μεγάλος μας ποταμός
Ανατολή και Δύση και μουρμούρι π' ακούγεται σα λυγμός
άγιο αίμα έχει μες στα στήθια του ο άλλος μας ποταμός
*
Μιαν ανοιχτή πληγή
κάθε κομάτι γη
όταν ξεχνιέται
*
Λίγο μεράκι της καρδιάς δώσε ν' αντέξει ακόμη
κι όλοι οι καιροί το δέρνουνε τούτο το σταυροδρόμι
*
Ώρες νεκρές σαπίζουν μες σε σπίτια που μοιάζουνε με κελιά
και μαγικές εικόνες μας κλειδώσαν τη σκέψη και τη μιλιά
Φιδοσυρμός ο κόσμος και πηγαίνει καλή μου χωρίς σκοπό
φοβούμαι μη σε πάρει, άκουσέ με μικρή μου που σ' αγαπώ
*
Ψεύτικοι οι θεοί
τα θαύματα και οι
γιορτές παζάρια
*
Πολύχρωμα, φανταχτερά, μα ψεύτικα ταξίδια
που δεν αλλάζουν τίποτα κι όλα απομένουν ίδια
*
Δε με τρομάζει ο χρόνος καβαλάρης μικρή μου κι ανέ περνά
μόνο σαν παίρνει φίλους την καρδιά μου ραΐζει και με γερνά
Όσα ζευγάρια μάτια έχω ζήσει και πιά δεν ξαναθωρώ
τόσα ζωής κομάτια έχω αφήσει στο δρόμο που προχωρώ
*
Το τέλος παγερό
μοιάζει με τον καιρό
η μοναξιά μας
*
Δεν ειν' το δάκρυ το στερνό γιά κείνον που ποθαίνει
μα γιά θανάτους εκατό κρυφούς δικούς μας βγαίνει
*
Εγώ 'μαι ένας ξένος κι όσα αγάπησα κι έχουνε πιά χαθεί
τά 'χω ακριβοφυλάξει στης καρδιάς μου τον τόπο τον πιό βαθύ
Το προσωπάκι γείρε κι αφουγκράσου στο στήθος μου μιά καρδιά
με του Γενάρη μοιάζει την πιό άγρια και σκοτεινή βραδιά
*
Φύγε πριν πληγωθείς
μακριά μου να σωθείς
και ας πονέσει
*
Θα πουν γιά με πως ήμουνα στο τέλος του χειμώνα
λουλούδι που δεν άντεξε στο γύρισμα του αιώνα
*

- Δημήτρης Αποστολάκης

Ο Κακός Βοριάς...

**
Σαν ανθισμένη αμυγδαλιά στον ήλιο του χειμώνα
που αξέγνοια καθρεφτίζεται στον ήσυχο λιμνιώνα
Μα ξάφνου ο κακός βοριάς αρχίζει να φουσκώνει
και όλα τα νέφη του ουρανού από πίσω να ζυγώνει
Χάνεται το αντιλάμψισμα και τα νερά θολώνουν
τα σύννεφα στραταριστά στο χώμα χαμηλώνουν
Έρχεται ανεμοστρόβιλος φύλλα ξερά σηκώνει
βροντά κι αστράφτει από μακριά μα ογλήγορα σιμώνει
Χτυπάει ο αέρας τα κλαδιά και τα άνθη της σκορπίζει
και φαινέται ως πέφτουνε αρχίζει να χιονίζει...

*
- Λουδοβίκος των Ανωγείων

Big Bang...

**

Τα πυροτεχνήματα μας προκαλούν πάντα δέος. Η σχέση φωτός και ήχου επίσης. Κάθε φορά που βλέπουμε πυροτεχνήματα στρέφουμε τα βλέμματα στον ουρανό, σαν να θυμίζουν τα άστρα, σαν να μας βάζουν σε θέση να ρωτάμε τον εαυτό μας από που προερχόμαστε και που πηγαίνουμε μέσα σ'αυτό το αέναο και άπειρο σύμπαν...

Τσιγάρο Ατέλειωτο του Αιγαίου...

**

Το θαλασσινό τσιγάρο έχει άλλη γεύση, άλλο αέρα, άλλη όψη... Ταραγμένη, βασανισμένη και αλμυρή... Η θάλασσα φέρνει ελπίδα όπως ο ύπνος φέρνει όνειρα...

*

Καπνίζοντας αυτό το τσιγάρο μου ήρθαν οι παρακάτω σκέψεις:

*

Η Ελλάδα μου θυμίζει μια θυμωμένη γριά γυναίκα... Βασανισμένη από το παρελθόν της, ζει μόνη της, ξεχασμένη και απομονωμένη μέσα σε ένα δικό της κόσμο... Όλα την πικραίνουν, σιχαίνεται τις μεγάλες σκάλες, τα δύσκολα μονοπάτια. Μπερδεμένη μέσα στις προκαταλήψεις της, δυσκίνητη και αργοκίνητη, ΜΑΥΡΟΦΟΡΟΥΣΑ. Η Ελλάδα μου θυμίζει ένα σάπιο σκαρί που από παντού μπάζουν νερά... Η Ελλάδα μου θυμίζει ένα παρατημένο χωράφι που κάθε λογής αγριόχορτο έχει φυτρώσει παραμερίζοντας τα καλά... Μα πιο πολύ η Ελλάδα μου θυμίζει μια μολυσμένη θάλασσα γεμάτη από σκουπίδια και από την αδιαφορία του σύγχρονου Έλληνα...

*

κ. Φαίδωνα σας ευχαριστώ...

It's All About Timing...

**

Λίγα δευτερόλεπτα πριν το μεγάλο "κλικ", πριν την μεγάλη στιγμή της αποτύπωσης. Μία ανάσα πριν την μεγάλη φωτογραφία μπροστά στον μεγάλο καταρράκτη της Έδεσσας. Κάθε γυναίκα σε δική της πόζα, φτιάχνεται, φωνάζει, κάνει ό,τι θέλει...

Τα Πάντα Ρει...

**

Ο χρόνος κυλάει σαν αυτό εδώ το νερό... Δεν γυρίζει πίσω... Το ίδιο και η σκέψη... Όλα γυρίζουν εκεί που ξεκίνησαν και ο κύκλος διαιωνίζεται ανεβαίνοντας την έλικα της εξέλιξης...

Όπου φυσάει ο άνεμος...

**

Κουράστηκα μ' όρια με περιθώρια
με παραμύθια με παραμύθια με παραμύθια
διαγράφω τους δεσμούς, συναισθηματισμούς
και θέλω αλήθεια και θέλω αλήθεια θέλω αλήθεια
*
Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
είμαι καλάμι γέρνω δεν σπάω
όπου φυσάει ο άνεμος 
γίνομαι άνεμος
*
Όπου φυσάει ο άνεμος θα 'μαι
και δεν ελπίζω πια δε φοβάμαι
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος
*
Γυρεύω πείραμα ζωή εγχείρημα
δίχως βολέματα δίχως βολέματα
αν θα σου λείψω άσε με ξέχνα με χάσε με
βρες νέα θέματα βρες νέα θέματα
*
Όπου φυσάει ο άνεμος πάω
είμαι καλάμι γέρνω δεν σπάω
όπου φυσάει ο άνεμος 
γίνομαι άνεμος
*
Όπου φυσάει ο άνεμος θα 'μαι
και δεν ελπίζω πια δε φοβάμαι
όπου φυσάει ο άνεμος
γίνομαι άνεμος
*

- Κώστας Τουρνάς

Η Τίγρη Μέσα Μου...

**

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π' όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
*
Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.
*
όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.
*
Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα 
που θα επιτεθεί.
*

- Αποστολάκης Δημήτρης

Το Χρώμα της Αγάπης...

**

Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρεί.
Να 'ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα 'χει μοναξιά.
Να 'χει τ' ουρανού το χρώμα
θα 'ναι μακριά.
Να 'ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα ' πονηρή.
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει.
Να 'ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να 'ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να 'ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται
όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρεί.
*

- Λουδοβίκος των Ανωγείων

Αντικατοπτρισμοί...

**

Η σκέψη μας είναι παγωμένη σαν αυτά τα νερά. Ο νους μας είναι στάσιμος σαν αυτό το παπάκι... Στέκεται, θωρεί, αγανακτεί μα είναι στάσιμο... Περιμένουμε απλά ένα σπάσιμο στον πάγο, μία ρωγμή για να πέσουμε απλά στο σκοτάδι της αβύσσου...

Μεγαλέξανδρος

**

Τον έχουν δει να τριγυρνά
στου λιμανιού τα σκοτεινά
κάθε χειμώνα
αν ζει ο Αλέξανδρος ρωτά
κι αν ταξιδεύει στ 'ανοιχτά
η έρημη γοργόνα
*
Έχει τα μάτια χαμηλά
και ξέρει να σιγομιλά
με τα ζουμπούλια
Σ' αυτό το βλέμμα το βαθύ
έχουν πολλές φορές χαθεί
θαλασσοπούλια
*
Σκύβει στην άμμο και γροικά
της θάλασσας τα μυστικά
κι οι σφουγγαράδες τον ρωτούν
να δέσουν ή να ξανοιχτούν
*
Στα μάρμαρα του βασιλιά
και στης γοργόνας την ποδιά
αποκοιμάται
Είναι του λιμανιού ο γιος
δεν έχει σπίτι, ούτε βιός
μην τον ξυπνάτε
*

- Λουδοβίκος των Ανωγείων

Γερασμένες Σκέψεις...

**

Είμαι εντελώς σίγουρος πως η γενιά που μας γέννησε και μας μεγάλωσε, αντί να γερνά καλά κοντά μας απολαμβάνοντας όσα λίγα δικαιούται, βιώνει μια άγρια κοινωνική κατάσταση που δεν σέβεται ούτε τους απόμαχους της ζωής αλλά ούτε αφήνει χώρο για δημιουργία και εξέλιξη στους νέους... Είμαι εντελώς σίγουρος ότι η γενιά που γέννησε το βύσμα, την εκμετάλλευση, τον φραπέ, την απαξίωση και τόσα άλλα δεινά, σύντομα θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις στο νέο κύμα που έρχεται να χτυπήσει πάνω στους γυαλούς της γνώσης... Ακόμα και αν πολλοί μίλησαν για ευνουχισμένη γενιά το σίγουρο είναι ένα. Οι σκέψεις υπάρχουν και σύντομα θα γίνουν πράξη... Άλλωστε όλα στην σημερινή Ελλάδα του ξεπεσμού και του ολοκληρωτικού μηδενισμού αυτό υποδηλώνουν... την ανάγκη για μια ριζική αλλαγή... Αν θέλουμε ακόμα να λεγόμαστε Ελλάδα του φωτός και της γνώσης... Αφήσαμε τα παραδοσιακά και περιεκτικά πράγματα και στραφήκαμε στο εξωτερικό για να βρούμε τις απαντήσεις και τις ρίζες μας. Λες και οι δικές μας ήταν μικρές και ανίκανες να παράγουν πολιτισμό... Και τί καταφέραμε; Αυτό που βλέπουμε όλοι σήμερα με μεγάλη κατάθλιψη... Ανθρώπους στο περιθώριο, τσιμεντένια κλουβιά να φιλοξενούν ανθρώπους δίχως όνειρα για εκατοντάδες χιλιόμετρα... Φτάνει πια...

*

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Φαίδων Θεοφίλου για τις επιτυχείς παρεμβάσεις του

Στροβιλισμένη σκέψη του Χαΐνη...

**

Ωσάν το έρημο δεντρί
που 'ναι στα όρη απάνω
μ' αρέσει νά 'μαι αμοναχός
με τσι πολλούς δεν κάνω
*
Κι άμας ο κόσμος σκοτεινιά
γεμίζει να γυρίζω
Χαΐνης και τση χαραυγής
τσ' ελπίδες να σκορπίζω
*

- Αποστολάκης Δημήτρης

Η Στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται... αλλά περνάει και χάνεται...

**

Κάθε αγώνας και μια χορευτική κίνηση, υπέροχα έντονα βλέμματα, λεία κορμιά με τον ήλιο να λάμπει σε κάθε οπτική γωνία...

Ξενιτεμένο Μου Πουλί...

*

*

Στο χωριό Κουτσό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Ξάνθη, ο αέρας ανεμίζει την μπουγάδα της κυρά Δήμητρας θυμίζοντας πουλιά σε σχηματισμό...

*

Ξενιτεμένο μου πουλί
εκεί στα ξένα που 'σαι
σου στέλνω μήλο σέπεται
κυδώνι μαραγκιάζει
*
Σου στέλνω και το δάκρυ μου
σ' ένα μικρό μαντίλι
το δάκρυ μου είναι καφτερό
και καίει το μαντίλι
*
Ξενιτεμένο μου πουλί
εκεί στα ξένα που 'σαι
ξένοι σου πλένουν τα σκουτιά
ξένοι στα σαπουνίζουν
*
Στα πλένουν μια στα πλένουν δυο
στα πλένουν τρεις και πέντε
κι από τις πέντε κι ύστερα
τα ρίχνουν στο σοκάκι
*
Πάρε ξένε μ' τα ρούχα σου
πάρε και τα σκουτιά σου
και σύρε στην πατρίδα σου
σε καρτερεί η φαμελιά σου.
*

- Γιώργος Αρμένης