Θύμησες...

**

Με σέρνουν πίσω οι θύμησες
όσο ζυγώνω προς το μνήμα
σαν που τραβά από τους γιαλούς
η θάλασσα το κύμα.
*
Ποτάμι εγώ παράξενο,
πάντα προς τις κρυφές μου μάννες
αναδρομώ, κ΄ ήχος σπερνού
γυρίζω στις καμπάνες.
*
Κι αργά, σιγά κι απάντεχα
(με κάποιους ήλιους βουλιαγμένη,)
μέσ΄ απ΄ τον άπειρο χαμό
μιαν Ατλαντίδα βγαίνει.
*
Κόσμος βαθύς, μυστηρακός,
που λες – μα τάχ΄ αλήθεια νάναι;
παλιά φεγγαρολούσματα
τα δάση του φωτάνε.
*
Και στ΄ ακρογιάλια του άγνωροι
κάποιοι λευκοί χαράζουν ίσκιοι,
ό,τ΄ ήταν κι ό,τι φαίνεται
κι ό,τι ποτέ δε μνήσκει.
*
Μορφές και λόγια κ΄ έργατα…
Ίσκιος μαζί τους και διαβαίνω,
και μ΄ όλ΄ αυτά τα τίποτε
μιαν αρμονία υφαίνω.-
*

Ο Νουμάς, Τόμος 21, αρ. 781 (1924), σ. 85.
- Άγγελος Σημηριώτης (1870-1944)

*