*
*
*Η αγροτική ζωή που έκαναν οι πρόγονοι μας (μέχρι και τους παππούδες μας) απαιτούσαν αυτοθυσίες. Απαιτούσαν πολλά εργατικά χέρια για να καλλιεργήσουν τα πολλά στρέματα των χωραφιών. Συνεπώς απαιτούσε η κοινωνία της εποχής, τον θεσμό της οικογένειας, με απώτερο στόχο την πολυπληθή οικογένεια, διότι όσο περισσότερα χέρια τόσο περισσότερη τροφή. Σήμερα που η εκβιομηχάνιση της γεωργίας έχει επέλθει με σχεδόν βίαιο τρόπο, τα αγαθά παράγονται πιο μαζικά από ποτέ, πιο γρήγορα από ποτέ, πιο χημικά από ποτέ. Από την στιγμή που η τροφή έχει πλέον εξασφαλιστεί στις "αναπτυγμένες" κοινωνίες, οι άνθρωποι πλέον δεν έχουν την ανάγκη συσπείρωσης. Ο καθένας προσέχει και φροντίζει για τον εαυτό του πλέον, αφού δεν έχει ανάγκη τον άλλον. Συνέπεια; Η έλλειψη επικοινωνίας και η επικράτηση του εγωκεντρικού συστήματος συμβίωσης. Αποτέλεσμα; Απεγνωσμένες προσπάθειες να καλύψει αυτό το κενό. Όμως το κενό είναι τεράστιο, γιατί ο αγώνας για τροφή δεν ήταν απλά μια μάχη με το θάνατο και την πείνα. Ήταν η πυκνότατη έννοια της αυτοθυσίας, της σωματικής και πνευματικής κόπωσης, η επαφή με την φύση που στην ουσία είναι αυτή που μας εξουσιάζει και προϋπάρχει. Σας αφήνω μέσα στις σκέψεις μου και στις σκέψεις σας με τις όμορφες εικόνες της φύσης του Μπουρκάς και με ένα ερώτημα.. για πόσο ακόμα θα χαιρόμαστε την φύση; Και ξέρω ότι ήδη είμαστε λίγοι...
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου