Φράγμα Θέρμης 2010 ...

Ξύπνα κι ο έρωτας περνά
από τη γειτονιά σου, ζουμπούλι μου.
Χρυσή κορδέλα σου κρατεί
να δέσεις τα μαλλιά σου, ζουμπούλι μου.

Στο βορεινό παράθυρο
στο γιασεμί 'πο κάτω,
μου 'πεσε το μαντήλι μου
χαιρετισμούς γεμάτο.

Πού είσαι διαμάντι και ρουμπί
κι ανθέ του μαλαμάτου,
που έχω δυο λόγια να σου πω
του παραπονεμάτου.

Ήθελα να 'μαι δάκρυ σου
όταν θα κλαις να βγαίνω
στο όμορφό σου πρόσωπο
περίπατο να πιένω.

Τα δάκρυα είναι δυο λογιώ,
ένα των πονεμένων
και τ' άλλο στη συνάντηση
των πολυαγαπημένων.

Φεύγεις και σφίγγω τη καρδιά,
το δάκρυ μη προβάλλει
για να το βγάλω στη χαρά
όταν γυρίσεις πάλι.

Εικόνες καλοκαιριού...

Δεν είναι μόνο τα χρώματα, τα αρώματα, οι εικόνες, ο ήλιος, η θάλασσα... αλλά κυρίως είναι η δυναμική του χώρου που σε συναρπάζει... η μουσική που βουίζει στα αυτιά σου... αυτή η μουσική που δεν μπορεί να ακουστεί μέσα στα τεχνητά πράγματα, τα φτιαγμένα από ανθρώπους τεχνοκράτες. Είναι το σφύριγμα του ανέμου, το τρίξιμο της άμμου και μετά η επίγευση των γεύσεων, των μυστικών και των τραγουδιών... Δεν μπορείς να τα νιώσεις αυτά μέσα στα πάρκα, σε πράγματα στατικά... πρέπει να νιώσεις το νου να σπαρταράει, να χορεύει, να πετά πάνω από το σήμερα, το τώρα, το παρόν. Ζάλη, ζάλη κι άλλη ζάλη, νους σε εγρήγορση, ψυχή σε ανάταση, μάτια που λαμπυρίζουν, πρόσωπα γελαστά και καρδιές θλιμμένες, γρατζουνισμένες.

Για την Ελλάδα...

Αμπέλια και χρυσές ελιές
μοιάζεις Ελλάδα μου όπως θες
φωτιά κι αέρας, στο φως της μέρας.

Τη μια ευρωπαία στο κλαρί,
την άλλη αρχαία προτομή
Γιατί, γιατί;

Γύρνα και δείξε μου τον δρόμο σου ξανά
μάτια μου, κομμάτια μου
σαν γράμμα ατέλειωτο που έσβησε ο καιρός
μ' ονόματα και χρώματα.

Γυμνά τα δέντρα, τα κλαδιά
κι έχουν πετάξει μακριά
πουλιά κι αστέρια, σε ξένα χέρια.

Ετσι ήταν πάντα μου γελάς
παιδιά είμαστε της λησμονιάς
σ' ακούω χαμένος, σαν ζαλισμένος.

Στον ουρανό σου θέλω απόψε ν' ανεβώ
να σε βρω
αγκάλιασέ με στο σκοτάδι σου να μπω
μάγισσα, σ' αγάπησα.

- Σωκράτης Μάλαμας