Γη του Ορφέα...

**

Το θέμα είναι το ίδιο, όμως η εποχή διαφορετική. Αναγεννάται η φύση, ο ουρανός, το σύμπαν. Τη νύχτα διαδέχεται μια όμορφη μέρα. Στη δύση της μέρας, ο ουρανός ξάφνου παίρνει φωτιά. Ζούμε σε ένα κόσμο μοναχικό, τόσο μοναχικό που ο άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα τρόπο όχι να εκφραστεί μα να μιλήσει κάπου, να πει τον πόνο του, να ξεσπάσει. Και μετά να πέσει ξανά στον ατέρμονο κύκλο της σιωπής, μέχρι να ξεσπάσει ξανά και ξανά. Ο άνθρωπος της πόλης είναι τόσο πολύ απομακρυσμένος από τον ίδιο του τον εαυτό που του είναι πλέον δύσκολο να τον αφουγκραστεί, να τον αγαπήσει, να τον εξελίξει. Συστρέφεται συνεχώς γύρω από την καθημερινότητα, εξωστρακίζοντας οποιαδήποτε ερεθίσματα πνευματικής ή σωματικής αρμονίας. Έχοντας τέτοιες εικόνες στο μυαλό, μέσα στους ρυθμούς της φύσης δεν μπορώ παρά να τραγουδώ μέσα μου για μια άγνωστη που ξέρει αυτή... Καλό Μήνα και Καλή Άνοιξη...

*

Εσύ 'σαι αποσπερίτης μου, εσύ 'σαι αυγερινός μου,
εσύ 'σαι το φεγγάρι μου, ο ήλιος και το φως μου.

*

- Γιάννης Βάρδας

*
«Ωσάν το έρημο δεντρί που ‘ναι στα όρη απάνω
μ’ αρέσει να ‘μαι αμοναχός με τσι πολλούς δεν κάνω
Κι άμας ο κόσμος σκοτεινιά γεμίζει να γυρίζω
Χαΐνης και τση χαραυγής τσ’ ελπίδες να σκορπίζω»

*

- Δημήτρης Αποστολάκης