Φθινοπωρινές σκέψεις...

**

Λίγο πριν ανάψει η φωτιά στο τζάκι...

Sagrada Família...

**

**

Antoni Plàcid Guillem Gaudí i Cornet ή αλλιώς Gaudi. Τάδε έφη:

"Those who look for the laws of Nature as a support for their new works collaborate with the creator".

Εσείς Βουνά των Γρεβενών...

**

Κούγω τον άνεμο κι αχάει,
Τον κούγω να μαλώνει,
Με τα βουνά εμάλωνε,
Και με τα δέντρα ηχούσε,
Εσείς βουνά των Γρεβενών,
Και πεύκα του Μετσόβου,
Εσείς καλά αχ τον ξέρετε,
Αυτόν τον παπά Γιώργη,
Που ήταν μικρός στα γράμματα,
Μικρός στα πινακίδια,
Και τώρα στα γεράματα,
Αρματολός και κλεφτής
Ντελή παπά λεβέντη.

- Παραδοσιακό (...έχουν περικοπεί στίχοι)

Mont Blanc

** 

Είδα ενα όνειρο μικρό

που γλύκανε η καρδιά μου

Είχα φτερά πνοή γιορτή

Ψηλό το πέταγμά μου

*

Κι έψαχνα λέει στα σύννεφα

στην αγκαλιά του αγέρα

να βρώ την ηλιογέννητη

του ήλιου θυγατέρα

στο πέταγμα μου

*

Του ανέμου άστρο κι εγώ το πιο μικρό

μες το φως της αυγής ανατολής

Μες το μπλε τ' ουρανούτου γιορτινού

η ματιά μου δροσιά σταλαγματιά

με το φόβο γελά αχ πως πετώ

του ανέμου ψυχή κι εγώπως να σωθώ

να μάθω που πηγαίνω

*

Βρίσκω την ηλιογέννητη στου σύννεφου την άκρη

φλόγα φωτιά στα μάτια της

χρυσή ειν' η θωριά αααχ η θωριά της

*

Αν θες να μάθεις που θα πας

και να σωθείς γυρεύεις

παιδί να γίνεις μάτια μου

στο μύθο να πιστεύεις

*

Παιδί να γίνεις μάτια μου

στο μύθο να πιστεύεις

*

- Μάνος Αχαλινωτόπουλος

Έξω - γήινες ... καταστάσεις...

**

Πάνω από τα σύννεφα γύρω στα 85000 πόδια μια σκέψη αρκεί για να σε βγάλει εκτός τροχιάς, εκτός βαρύτητας, εκεί έξω στο σύμπαν, στο διάστημα, που όπως λέει και ο Τομ, είναι σαν να υπάρχει ένα τεράστιο ηχείο που παίζει μουσική στο πλανήτη Γη.

Στα στενά του Νέστου...

**

Αχ ψεύτρα ζωή και να 'μουνε ωπίσω του καιρού μου,

να κάνω αυτά που σκέφτομαι και βάνω με το νου μου.
*
Σαν το νερό του ποταμού περνά ο καιρός και φεύγει
κι όμως η φλέγα τση ζωής ποτέ τση δεν στερεύγει
και με τη φεύγα του καιρού διαβαίνουν και τα νιάτα
κι ο καθαής ακολουθεί του μισεμού τη στράτα
Μα το καντήλι τση ζωής δεν πρόκειται να σβήσει
γιατί πολλά μαστόρικα και το σποριάζει η φύση

*

- Μήτσος Σταυρακάκης