Τα δάκρυα του ρόδου...

**

Μπαίνει η άνοιξη και τα δάκρυα στην καρδιά του ρόδου είναι ίσως το καλύτερο συγκινητικό καλωσόρισμα της. Αν δεν πατήσεις γη βρεγμένη που να μυρίζουν τα χώματά της, αν δεν ανατριχιάσεις από την πρωινή δροσιά, αν δεν μυρίσεις αυτά τα τριαντάφυλλα, αν δεν αγγίξεις ζώα που να βοσκούν στο χορτάρι που φύτρωσε για φέτος, αν δεν δεις μαργαρίτες στους ελαιώνες, αν δεν δεις κρίνους στις ασπρισμένες αυλές, αν δεν ...... αν δεν .... μην πεις ότι ένιωσες την άνοιξη μέσα σου.

Ανατολική Ανατολή

**

Σκιές αρχοντικών σπιτιών, θάλασσα στα πρώτα χρώματα της αυγής, βουνά της Μικράς Ασίας σε σκούρα ρούχα και από κει και πέρα χρώματα της χαραυγής που δεν μοιάζουν με τίποτα άλλο (ούτε με τα μάτια σου, που λέει και το τραγούδι). Το βάθος των ανθρώπων είναι που πρέπει να αναζητούμε να δούμε και όχι την βιτρίνα τους. Η βιτρίνα αλλάζει κάθε εποχή και ακολουθεί το συρμό. Το βάθος είναι ριζωμένο βαθειά στη ψυχή του καθενός. Από 'κει άλλωστε προκύπτει και η σοφία των ανθρώπων αυτών. Τα βιώματά τους είναι εκείνα που μας διαμορφώνουν και μας δείχνουν το δρόμο που πρέπει να διαβούμε για να τους ξεπεράσουμε. Γιατί αυτό είναι άλλωστε το νόημα της εξέλιξης. Η ομορφιά της φύσης δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Όσες φορές και να κοιτάξεις μια ανατολή ή ένα ηλιοβασίλεμα ποτέ δεν θα πεις ότι κάποιο από αυτά δεν ήταν καλό.

*

Αυτή η φωτογραφία δεν είναι αξιόλογη, όμως μπορεί να αποτελέσει σημαντικό φάρμακο για τους φίλους - φίλες που ζουν τη ζωή τους σκορπισμένοι σ' αυτό το πλανήτη, από τη Βουλγαρία και τη Γερμανία, μέχρι την Αγγλία και την Αμερική.

*

Nothing is more advanced than tradition...

**

Από εδώ που ξεκινήσαν όλα...

Φωτό: Μιχάλης Στάθης, Άμστερνταμ

Ανάβαση

**

Ένα παιδί ανεβασμένο πάνω σε γκρεμισμένες πέτρες... Πάντα πρέπει να γκρεμίσουμε κάτι παλιό για να χτίσουμε κάτι νέο, καλύτερο. Η αποδόμηση είναι βασικό στοιχείο της φιλοσοφίας αλλά και της ζωής. Αν δεν γνωρίζεις από τι είναι χτισμένο κάτι δεν μπορεί να γίνει κτήμα σου. Απλά το θέμα είναι να μπορέσεις να αντικαταστήσεις το παλιό με κάτι καλύτερο όχι με κάτι ισοδύναμο ή χειρότερο.

It depends on your point of view...

**

Greek Bouzouki...

**

Ta ra ta ra ta ra ta ta ta ta ...

Figures...

**

Figures waiting for a long time, for a long future, for a long destiny...

*

Παράλια της Μικράς Ασίας... όπως φάνηκαν ένα απόγευμα από τον Αφάλωνα

**

Εκεί που δεν γνωρίζεις πια αν αυτό που βλέπεις είναι αληθινό ή ψεύτικο, εκεί που η ματιά συναντάει το όνειρο, εκεί που η πραγματικότητα συνθλίβει τις ιδέες, την αγάπη, τον έρωτα, το χρήμα, εκεί που η ψυχή βρίσκεται σε ανάταση, εκεί που ο καημός τραγουδάει, εκεί που η ζωή πάει μπροστά, εκεί που οι ματιές των ανθρώπων είναι ακόμη καθαρές, εκεί που η ανιδιοτέλεια και η αγνότητα είναι έμφυτη, εκεί που το ξημέρωμα σε βρίσκει μέσα στο πέλαγος, εκεί που τα βαθιά νερά που σε βάζουν να κολυμπήσεις είναι πιο καθαρά αν και κινδυνεύεις να πνιγείς, εκεί που ο πόνος γίνεται χαρά, εκεί που το μεράκι γίνεται σπίθα που αναφλέγεται για να παράγει έργο, εκεί που οι άνθρωποι δεν κουράζονται ποτέ. Αμανέδες, μαντινάδες, μοιρολόγια, απτάλικοι, συρτοί, τραγούδια της τάβλας, ριζίτικα, καρσιλαμάδες, όλα μαζί έρχονται στο μυαλό σου τη στιγμή που αντικρύζεις την ανατολή στην ανατολή. Χρώματα και αρώματα... Τοπία που μόνο μυθικά θα μπορούσαν να είναι... Και όμως είναι πέρα ως πέρα αληθινά... 
*
Δείτε τη φωτογραφία σε μεγάλο μέγεθος εδώ:

http://www.digital-camera.gr/index.php?option=photos&action=view&photo_id=21889

Downtown Train... στους Τοξότες της Ξάνθης

**

Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία ενός μεγάλου κύκλου φωτογραφήσεων που διήρκησε αρκετά δημιουργικά χρόνια. Είναι καθαρά συμβολική. Είναι η στιγμή που πρέπει να ανεβούμε στο τρένο να πιαστούμε από τα κάγκελα και να κάνουμε ένα αξέχαστο ταξίδι ζωής. Οι ράγες διηγούνται πάντα απίστευτες ιστορίες αλλά το ίδιο το τρένο είναι αυτό που δίνει όλες τις συγκινήσεις, τις χαρές και τις λύπες, τις αναμνήσεις και τα όνειρα. Από την επόμενη φωτογραφία αρχίζει ένας νέος κύκλος φωτογραφήσεων γεμάτων με ακόμα πιο πλούσια συναισθήματα, περισσότερη ζωή, περισσότερα χρώματα, πιο ονειρικά ακόμα τοπία και ανθρώπους που βρίσκουμε κάθε μέρα δίπλα μας αλλά δεν τους παρατηρούμε. Η συνέχεια επί της οθόνης...

Φωτογραφία στις πλαγιές του Χορτιάτη...

*

*

Όλα τα χώματα τση γης τα 'χω πορπατημένα,
και δεν μου 'παντηξε ποθές, λουλούδι σαν εσένα
Σ' ένα ποτήρι εμάζωξα τα λούλουδα του κόσμου,
μα δε τη συγκεντρώσανε, τη μυρωδιά σου φως μου.
*
Στη κάψα του καλοκαιριού στο σταύρωμα της μέρας,
το γέλιο σου κρυγιό νερό και δρόσερος αγέρας.
*
Μέσα στο χιόνι πορπατώ ως το λαιμό χωσμένος,
και από τσ' αγάπης το καημό είμαι ψιλοϊδρωμένος.
*

Γιάννης Βάρδας